Το μύρισα στην ατμόσφαιρα από τις πρώτες μας βόλτες στο πάρκο. Στην αρχή ήταν εκείνα τα βλέμματα που αιωρούνταν από την αγενή επιείκεια και την προσβλητική συγκαταβατικότητα, μέχρι την μάτσο υπεροψία και την επιθετική αποστροφή.
Μετά ήρθαν τα σχόλια. «Κοίτα μια Λουλού» και «έβγαλε την πατσαβούρα βόλτα» από περαστικούς. «Μάζεψέ το, ο δικός μου δεν παίζει με μικρά» και «είναι κομπλεξικά γι αυτό γαυγίζουν υστερικά» από συνοδοιπόρους με σκυλιά.
Εκτός πάρκου, σε συζητήσεις με γνωστούς, όταν έλεγα ότι έχω κι εγώ σκυλάκι και με ρωτούσαν τι είναι, τους ξέφευγε ένα νέτο σκέτο «α» ενώ προσπαθούσαν να κρύψουν την απογοήτευσή τους. Κάποιοι, μάλιστα, το προχώρησαν και λίγο παραπάνω και μου είπαν ότι δεν περίμεναν να έχω τέτοιο σκύλο και ότι δεν ταιριάζει με το στυλ μου!
Το αποκορύφωμα ήταν, όμως, όταν μια μέρα ανεβαίνοντας το παρκάκι της Ευελπίδων, μια περαστική και ενώ υπήρχαν κάπου πέντε με έξι σκυλιά στο χώρο, επέλεξε τη Λούνα για να βγάλει το δικαιολογημένο μένος της για όσους δεν μαζεύουν τα κακά των σκύλων τους. Άρχισε να φωνάζει από απόσταση δέκα μέτρων «μάζεψε τα σκατά του κωλόσκυλού σου, μωρή»… Εγώ στην αρχή δεν κατάλαβα τι γινόταν. Και τότε με πλησίασε απειλητικά μου έδειξε μια τεραστίων διαστάσεων σκατούλα και μου είπε «Μάζεψε τα σκατά του κωλόσκυλού σου, είπα». Διατήρησα την ψυχραιμία μου και της είπα ότι μαζεύω πάντα τα κακά της Λούνας. Και όταν βγήκε τελείως εκτός ελέγχου της είπα ότι η Λούνα δεν μπορεί να κάνει τόσο μεγάλη σκατούλα και ότι μάλλον ήταν δικιά της.
Εκείνη τη στιγμή, όμως, το πάζλ συμπληρώθηκε και κατάλαβα ότι η Λούνα μου, το μικρό γούνινο σκυλάκι μου, είχε καταταχθεί στην κατηγορία των «μη σκύλων», των «επιεικώς σκύλων», των «δήθεν σκύλων».
Η αλήθεια είναι ότι έχοντας ζήσει κάπου 20 χρόνια με τον Σάγκα και τον Βούντου, δυο υπέροχα Χάσκι, που στο πέρασμά τους προκαλούσαν επιφωνήματα θαυμασμού, δεν είχα αντιληφθεί τον ιδιότυπο ρατσισμό απέναντι σε ορισμένα σκυλάκια και φαντάζομαι και σε ορισμένα γατάκια.
Γιατί μην μου πείτε ότι δεν είναι ρατσισμός όταν όλα τα μικρόσωμα σκυλάκια τα χαρακτηρίζουν με κεκαλυμμένη -ή και όχι- αποστροφή, του «καναπέ» και του «σαλονιού».
Όταν οι δήθεν χιουμορίστες, φωνάζουν όλα τα μικρόσωμα σκυλάκια, ανεξαρτήτως φύλου, «Μπούμπη» ή «Λουλού» και οι πιο θρασείς «πατσαβούρα», «σφουγγαρίστρα» και «ποντίκι».
Όταν η έξαλλη, δικαιολογημένα, άγνωστη γυναίκα επέλεξε τη Λούνα για να βγάλει το μένος της για τα περιττώματα που αφήνουν οι ανόητοι και όχι το λυκόσκυλο γιατί απλώς το χέζεται…
Όμως η Λούνα μου, ήταν το σκυλάκι που νίκησε το ρατσισμό. Που νίκησε την καχυποψία. Που έκανε το στυλ της ακαταμάχητο ακόμα και σε εκείνους που μεγάλωσαν με κυρίαρχο στερεότυπο ότι ένας σκύλος είναι σκύλος από ένα ύψος και πάνω, από ένα τρίχωμα και κάτω. Ένας σκύλος είναι σκύλος όταν δεν χρειάζεται κομμωτήριο – πολύ περισσότερο φορεματάκι για το βαρύ κρύο- και έχει βαρύτονο γαύγισμα.
Η Λούνα μου νίκησε το ρατσισμό με εκείνο το χαμόγελο που σχημάτιζε στο πρόσωπό της όταν έτρεχε και έκανε τους πάντες, για κλάσματα του δευτερολέπτου, ευτυχισμένους. (Όπως στην είσοδο των δικαστηρίων όταν μετέφεραν με τα πόδια έναν νεαρό που είχε συλληφθεί και μόλις την είδε να τρέχει της έσκασε ένα χαμόγελο. Και ελπίζω να μην ήταν το τελευταίο της μέρας του).
Νίκησε το ρατσισμό, όταν έπεφτε χειροκρότημα καθώς την έβλεπαν να κάνει πιπί της ενώ έτρεχε κατακόρυφα στα μπροστινά της πόδια.
Νίκησε το ρατσισμό όταν με σβούρες και προσποιήσεις έβγαλε νοκ άουτ ένα Ροντβάιλερ που ο «αφέντης» του το προέτρεψε να την γραπώσει.
Νίκησε το ρατσισμό όταν ο βαρύς και ασήκωτος θείος Μάνος, την έβγαλε βόλτα περήφανος στο χωριό.
Όταν ο Σπύρος από αμήχανος άρχισε τα «που είναι η Λούνα, που είναι η κούκλα μου»
Όταν ο Δημήτρης έκανε τη βαρύγδουπη δήλωση «εγώ δεν συμπαθούσα αυτά τα σκυλιά μέχρι που γνώρισα τη Λούνα».
Η Λούνα νίκησε κυριολεκτικά το ρατσισμό όταν ο Γιάννης της έμαθε μέσα σε δέκα λεπτά, να γαυγίζει, να γρυλίζει, να βγαίνει από τη γούνα της όταν άκουγε συνθήματα υπέρ της Χρυσής Αυγής.
Αντίο γλυκιά μου, αντίο αστείο σκυλάκι.
ecobubble by Valia Bazou 