Οι Atenistas και οι Starxidistas

Της Βάλιας Μπαζού από το Ποντίκι

Οι Starxidistas δεν είναι απλώς μια ομάδα πολιτών, είναι φυλή ολόκληρη! Και αυτή είναι η μοναδική τους διαφορά από τους Atenistas.
Οι Starxidistas αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως Αθηναίοι στην πράξη και πιστεύουν, επίσης, ότι η Αθήνα δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αφού υπάρχουν ακόμα πολλά για να αποτελειώσουν…
Το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη και μάλιστα στο ίδιο ακριβώς σημείο «παρέμβασης» και τους Atenistas και τους Starxidistas και συγκεκριμένα στο δασάκι της Ευελπίδων λίγο μετά τα δικαστήρια, επί της οδού Πριγκιπονήσων.

Κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν από τους Atenistas βοήθεια και την Κυριακή 15 Απριλίου καθαρίστηκε ένα μεγάλο τμήμα του δάσους, κλαδεύτηκαν κάποια ξερά κλαδιά από τα πεύκα, βάφτηκαν κάπου 20 παγκάκια, οι κάδοι απορριμμάτων και μεγάλο τμήμα της περίφραξης.
Ήταν μια συμπαθητική ενέργεια που έδωσε ένα δείγμα του πώς θα μπορούσε να είναι το δασάκι αν οι χρήστες του το σέβονταν πραγματικά και εάν η Πολιτεία με την ευρεία έννοια του όρου το διεκδικούσε αντί να κρύβεται πίσω από τη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση αρμοδιοτήτων…

Και μετά τη σκυτάλη πήραν οι Starxidistas… και για την ακρίβεια την Τετάρτη 30 Μαΐου όπου τέσσερις εκπρόσωποί τους μπήκαν με τσαμπουκά και πάρκαραν μέσα στο δασάκι!
Τι κι αν η περιοχή έχει 5 σταθμούς πάρκιγνκ σε απόσταση αναπνοής από τα δικαστήρια, οι Starxidistas ή Σταρχιδιστές είχαν κάνει την επιλογή τους…
Μήπως οι πολιτικά ορθές ενέργειες δεν είναι αρκετές; Λέω, μήπως…

Η ιδρυματοποίηση της πολιτικής

Της Βάλιας Μπαζού από το Ποντίκι

Για να λέμε την αλήθεια, εάν το Ίδρυμα Ωνάση δεν ήταν χορηγός του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο Αντώνης Σαμάρας, ούτε, σχεδόν, σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο, δεν θα έδινε το παρόν στην παρουσίαση και ασφαλώς δεν θα έκανε διθυραμβικές δηλώσεις για τη μελέτη.
Και όπως σαρκαστικά σχολίαζαν στους διαδρόμους της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, άνθρωποι που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα αλλά έχουν και ισχυρή μνήμη, εάν η πρόσκληση δεν είχε την υπογραφή του Ιδρύματος Ωνάση, οι διαφωνίες και οι καταγγελίες των πολιτικών αλλά και των επαγγελματικών φορέων, θα ήταν περισσότερες από τις αποθεωτικές ομιλίες. Γιατί όπως και να το κάνουμε η ντεμοντέ, η παντελώς ξεπερασμένη αντίληψη περί πολιτικής- που όμως ζει και βασιλεύει – απαιτεί ευέλικτα αντανακλαστικά ανάλογα με το ποιος διαχειρίζεται μια πρόταση και όχι με το τι λέει η ίδια η πρόταση.
Το παρελθόν άλλωστε είναι αδιάψευστος μάρτυρας…
Όταν το 1983 ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης κατέθεσε την πρόταση για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και παρουσίασε τη μελέτη που προέβλεπε και τη διέλευση του τραμ, λοιδορήθηκε συστηματικά, χαρακτηρίστηκε «τρελός» και «εκτός τόπου και χρόνου». Η μελέτη, τελικά, χώθηκε σε ένα συρτάρι και η πολιτική της απαξίωσης της Αθήνας για μια ακόμα φορά θριάμβευσε.
Όταν το 2010, μετά από 27 χρόνια, η πρώην υπουργός ΠΕΚΑ Τίνα Μπιρμπίλη, επανέφερε την πρόταση και ανέθεσε μελέτη στο ΕΜΠ, λοιδορήθηκε επίσης, ως «η κηπουρός του Γιώργου που θέλει να ξοδέψει εκατομμύρια ενώ η χώρα καταρρέει».
Η μελέτη, όμως, προχώρησε και με μια έξυπνη κίνηση δια χειρός Πέτρου Ευθυμίου και Τίνας Μπιρμπίλη, μπήκε στο παιγνίδι το Ίδρυμα Ωνάση που δέχθηκε να αναλάβει το κόστος του ευρωπαϊκού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού.
Η κίνηση αυτή τελικά αποδείχθηκε ματ, αφού από τις απαξιωτικές δηλώσεις και τα πικρόχολα σχόλια περάσαμε στις ευχαριστίες και τα θερμά συγχαρητήρια όπως του Λουκά Παπδήμου «εξαιρετικά σημαντική η πρωτοβουλία του Ιδρύματος, ιδέα οραματική, πρωτοβουλία ζωής για το ιστορικό κέντρο» και του Αντώνη Σαμαρά « συγχαρητήρια στο Ίδρυμα- παρέμβαση αισιοδοξίας, ο συμβολισμός της πρωτοβουλίας βαρύς και πολυσήμαντος».
Το Ίδρυμα Ωνάση θα χρηματοδοτήσει μόνον το διαγωνισμό. Το εάν το έργο τελικά θα γίνει είναι αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας, των πολιτικών, δηλαδή, που στην εκδήλωση, «υποκλίθηκαν» στην πρόταση.
Για την ιστορία να θυμίσουμε ότι η μελέτη προβλέπει τον αποκλεισμό της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων από την Πανεπιστημίου, την επέκταση του τραμ αρχικά μέχρι την πλατεία Αιγύπτου και στην τελική φάση του έργου μέχρι τα Άνω Πατήσια. Το κόστος της πεζοδρόμησης υπολογίζεται σε 25 εκατομμύρια ευρώ και το συνολικό κόστος της παρέμβασης μαζί με την επέκταση του τραμ στα 200 εκατομμύρια όσο, δηλαδή, στοιχίζει ένας μεγάλος ανισόπεδος κόμβος σε αυτοκινητόδρομου.
Υ.Γ
Ούτε ένας ομιλητής δεν αναφέρθηκε στον Αντώνη Τρίτση που έκανε πρώτος την πρόταση και τη μελέτη για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου. Αβλεψία ή άγνοια;

«Δασάρχης η Μέρκελ, πολεοδόμος ο Τόμσεν!»

Με αυτό τον τίτλο και με αναλυτικό αφιέρωμα στο Οίκο- Μνημόνιο 2 και στις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση για την πλήρη ανατροπή της περιβαλλοντικής νομοθεσίας , κυκλοφορεί το Πράσινο Ποντίκι Μαρτίου μαζί με το «Π».
Αναλυτικό ρεπορτάζ για το πώς θα γίνουν οι μνημονιακοί αποχαρακτηρισμοί δασών, δασικών εκτάσεων και πάρκων. Πώς οι Μερκοζί αλλάζουν τον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό και πώς οι υπουργοί μπαίνουν με νόμο υπό επιτροπεία.
Ακόμα:
-Το κίνημα κατά των μεσαζόντων στη γεωργία. Το εναλλακτικό μοντέλο για τη διάθεση γεωργικών προϊόντων κατευθείαν από τον παραγωγό στον καταναλωτή. Πώς λειτουργεί, πώς διαμορφώνονται οι τιμές, τι ισχύει στο εξωτερικό.
-Αίμα στο βωμό των smartphones. Τα δημοφιλή αντικείμενα του πόθου και οι ιστορίες δουλεμπορίου που κρύβουν στα ηλεκτρονικά τους κυκλώματα
-Οι γέφυρες του μέλλοντος. Πώς θα παράγουν ενέργεια και αγροτικά προϊόντα.

Η φαντασία σχεδιάζει τον επόμενο αιώνα

Από το Πράσινο Ποντίκι Φεβρουαρίου
Μέχρι σήµερα προβολές του µέλλοντός µας έκαναν µόνον ευφάνταστοι κινηµατογραφιστές µέσα από ταινίες επιστηµονικής φαντασίας. Και η αλήθεια είναι ότι αρκετές από τις ιδέες και τις προτάσεις τους που µας µάγεψαν στην οθόνη, «ξέφυγαν» από το σελιλόιντ και αποτελούν σήµερα τεχνολογικές εφαρµογές που χρησιµοποιούµε στην καθηµερινότητά µας.
Το «φλερτ» µε το µέλλον δεν µπορεί να αποτελεί, όµως, µόνο προνόµιο των σεναριογράφων και των σκηνοθετών. Έτσι οι επιστήµονες, αρχιτέκτονες, µηχανικοί, designers, ακόµα και ειδικοί επί της γενετικής µηχανικής, πειραµατίζονται µε τις πόλεις του επόµενου αιώνα και διατυπώνουν προτάσεις για το πώς θα µπορούσαν να είναι οι µητροπόλεις το σωτήριο έτος 2108!

Η ∆ενδρο-πόλις

Σύµφωνα µε το όραµα των αρχιτεκτόνων, των designers και των εφευρετών του γραφείου HWKN µε έδρα τη Νέα Υόρκη, για την Ατλάντα του επόµενου αιώνα, η έννοια της Μητρόπολης (Metropolis) θα µας έχει χαιρετίσει και θα έχει παραδώσει τη θέση της στη MEtreePOLIS, αφού οι σύγχρονες µεγαλουπόλεις θα είναι δοµηµένες πάνω σε ενεργειακά δέντρα και φυτά και δεν θα διαθέτουν τη γνωστή ρυµοτοµία, πολεοδοµία και χωροταξία. Οι εµπνευστές της MEtreePOLIS άρχισαν να σχεδιάζουν την πόλη του 2108 µε δεδοµένο ότι µόνο µέσα από την πρόοδο και την εξέλιξη θα µπορέσει ο άνθρωπος να αναιρέσει τα σφάλµατα, να επουλώσει τις καταστροφές που έχει «υπογράψει» στο παρελθόν. Και µόνον εάν νέες ιδέες ξεπεράσουν ακόµα και την έννοια της βιώσιµης ανάπτυξης και προτείνουν κάτι εντελώς νέο, που θα αλληλεπιδρά µε τον φυσικό κόσµο µε άγνωστους σε εµάς τρόπους, θα µπορέσει να ανακτηθεί η χαµένη ισορροπία. Η πρόταση της οµάδας HWKN, που έγινε για λογαριασµό του History Channel και της σειράς «Οι πόλεις του µέλλοντος», βασίζεται στην προβολή, στην ιδεατή χρησιµοποίηση πραγµατικών εξελίξεων και δεδοµένων που ισχύουν σήµερα στον τοµέα της τεχνολογίας και της γενετικής µηχανικής.
Έτσι οι μεγαλουπόλεις του μέλλοντος, των επόμενων 100 χρόνων, δεν θα έχουν δρόμους και λεωφόρους, δεν θα έχουν κτήρια όπως τα γνωρίζουμε για τη στέγαση των πολιτών τους, ακόμα και οι μετακινήσεις δεν θα γίνονται με τα οχήματα που γνωρίζουμε σήμερα ή ακόμα και με εκείνα που σχεδιάζονται ως πρότυπα σε κάποια εργαστήρια.

Η Μητρόπολη του μέλλοντος θα έχει τη δομή και τη λειτουργία ενός δασικού οικοσυστήματος, όπου μεταλλαγμένα δέντρα και φυτά θα λειτουργούν ως αυτόνομες μονάδες παραγωγής ενέργειας, ως κτήρια κατοικίας, ως λεωφόροι και δρόμοι. Τα αυτοκίνητα θα έχουν καταργηθεί και ειδικά, έξυπνα οχήματα που θα μοιάζουν με τσόφλια θα εκτελούν τις μεταφορές. Και ακόμα η αποκατάσταση της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση θα έχει σαν αποτέλεσμα και την αποκατάσταση και άλλων αδικιών, αφού οι κοινότητες που θα συγκροτούν τη MEtreePOLIS θα είναι αταξικές. Η απάντηση, βέβαια, στο εάν οι πόλεις του μέλλοντος θα θέτουν σε νέες βάσεις τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση δεν μπορεί να δοθεί, αφού αυτού του είδους τα ερωτήματα τα απαντά μόνον η ζωή. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να το απαντήσουν οι εμπνευστές της MEtreePOLIS… Αυτό, όμως, που πρέπει να κρατήσουμε από την πρότασή τους είναι ότι μια άλλη σχέση ανθρώπου – φύσης είναι εφικτή και ότι δεν μπορεί να είναι μόνον παιχνίδι της φαντασίας η συνάντηση της φύσης με τον πολιτισμό στα μισά του δρόμου.

Τα βραβεία της ντροπής

Από το Πράσινο Ποντίκι Φεβρουαρίου
Τα βραβεία της ντροπής ή The Public Eye Awards, όπως είναι η ονομασία τους, άρχισαν να απονέμονται το 2000 από την ελβετική μη κυβερνητική οργάνωση Berne Declaratio n και το ελβετικό γραφείο της Greenpeace μέσα από διαδικτυακή ψηφοφορία και δίνονται στο περιθώριο της ετήσιας συνάντησης του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), που διοργανώνεται κάθε χρόνο στο Νταβός.

Στόχος των οργανώσεων είναι μέσα από αυτά τα βραβεία να θυμίσουν στον επιχειρηματικό κόσμο ότι τα παραπτώματα κατά της κοινωνίας και του περιβάλλοντος έχουν συνέπειες για τους ανθρώπους, το περιβάλλον αλλά και για την ίδια τη φήμη της επιχείρησης.

Έτσι την ίδια ώρα που στο Νταβός η επιχειρηματικότητα βάζει τα καλά της και κρύβεται πίσω από το γκλίτερ της ανάπτυξης, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις βρίσκονται εκεί για να αποκαλύψουν εγκληματικές περιπτώσεις καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, πρακτικές που οδηγούν τους πολίτες σε θάνατο και το περιβάλλον στην καταστροφή.
Τα βραβεία της ντροπής «διεκδίκησαν» έξι από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσμου έπειτα από προτάσεις που κατέθεσαν φορείς που έχουν αφοσιωθεί στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος και «απονεμήθηκαν» στις εταιρείες στις 27 Ιανουαρίου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η σύνθεση των υποψηφίων, αφού πρόκειται για μια τράπεζα, δυο μεταλλευτικές εταιρείες, μια εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, μια εταιρεία βιοτεχνολογίας και μια εταιρεία παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.
Στη διαδικτυακή ψηφοφορία συμμετείχαν περισσότεροι από 100.000 πολίτες από όλο τον κόσμο. Ακολουθεί η κατάταξη των βραβείων της ντροπής, όπως προέκυψε από τις ψήφους των πολιτών.