Τί δεν είδε η Μέρκελ

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Αθήνα 9 Οκτωβρίου 2012 – Σύνταγμα

Δίγλωσση Αθήνα!

Ενσταντανέ από την Κυψέλη

Οι Atenistas και οι Starxidistas

Της Βάλιας Μπαζού από το Ποντίκι

Οι Starxidistas δεν είναι απλώς μια ομάδα πολιτών, είναι φυλή ολόκληρη! Και αυτή είναι η μοναδική τους διαφορά από τους Atenistas.
Οι Starxidistas αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως Αθηναίοι στην πράξη και πιστεύουν, επίσης, ότι η Αθήνα δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αφού υπάρχουν ακόμα πολλά για να αποτελειώσουν…
Το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη και μάλιστα στο ίδιο ακριβώς σημείο «παρέμβασης» και τους Atenistas και τους Starxidistas και συγκεκριμένα στο δασάκι της Ευελπίδων λίγο μετά τα δικαστήρια, επί της οδού Πριγκιπονήσων.

Κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν από τους Atenistas βοήθεια και την Κυριακή 15 Απριλίου καθαρίστηκε ένα μεγάλο τμήμα του δάσους, κλαδεύτηκαν κάποια ξερά κλαδιά από τα πεύκα, βάφτηκαν κάπου 20 παγκάκια, οι κάδοι απορριμμάτων και μεγάλο τμήμα της περίφραξης.
Ήταν μια συμπαθητική ενέργεια που έδωσε ένα δείγμα του πώς θα μπορούσε να είναι το δασάκι αν οι χρήστες του το σέβονταν πραγματικά και εάν η Πολιτεία με την ευρεία έννοια του όρου το διεκδικούσε αντί να κρύβεται πίσω από τη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση αρμοδιοτήτων…

Και μετά τη σκυτάλη πήραν οι Starxidistas… και για την ακρίβεια την Τετάρτη 30 Μαΐου όπου τέσσερις εκπρόσωποί τους μπήκαν με τσαμπουκά και πάρκαραν μέσα στο δασάκι!
Τι κι αν η περιοχή έχει 5 σταθμούς πάρκιγνκ σε απόσταση αναπνοής από τα δικαστήρια, οι Starxidistas ή Σταρχιδιστές είχαν κάνει την επιλογή τους…
Μήπως οι πολιτικά ορθές ενέργειες δεν είναι αρκετές; Λέω, μήπως…

Τι είναι οι αφίσες με τον μασκοφόρο και την κρανοφόρο;

Κόβοντας βόλτες εντόπισα αυτές τις δυο αφίσες. Στην πρώτη ένας άνδρας με αντιασφυξιογόνο μάσκα κάθεται σε ένα πεζούλι κήπου και κρατάει στα χέρια του μια κανάτα με νερό.

Στη δεύτερη μια γυναίκα με κράνος βρίσκεται μπροστά από μια πολυκατοικία και κρατάει ένα φαράσι και μια σκούπα.
Δεν ξέρω τι είναι. Μήπως μια νέα κίνηση πολιτών, ίσως, της γειτονιάς που θέλει να καθαρίσει, να σκουπίσει τη βρωμιά, που θέλει να φροντίσει όση βλάστηση έχει απομείνει;
Προς τι, όμως, η μάσκα και το κράνος; Για να προσελκύσει περισσότερο την προσοχή; Για να δηλώσει τη δύναμη της «ανωνυμίας»; Ή απλώς για πλάκα, όλα.
Αν ξέρει κανείς κάτι παραπάνω ας βοηθήσει.

Από ναρκω-πρωτεύουσα, πράσινη όαση

Της Βάλιας Μπαζού από το Πράσινο Ποντίκι Μαΐου
Εάν κάποιος πρότεινε στον δήµαρχο της Αθήνας ή στους υπουργούς Περιβάλλοντος, Υποδοµών, ∆ηµόσιας Τάξης, ότι για την αντιµετώπιση του προβλήµατος της εγκληµατικότητας στην Αθήνα και για την «πτώχευση» σχεδόν ολόκληρου του κέντρου, και όχι µόνο του ιστορικού, θα πρέπει να στρέψουν το βλέµµα και προς την Κολοµβία και µάλιστα προς την πόλη Μεντεγίν, σίγουρα θα απαντούσαν από απαξιωτικά µέχρι χλευαστικά…
Γιατί θα θεωρούσαν ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από µια πόλη που είναι η παγκόσµια πρωτεύουσα των ναρκωτικών και η πόλη µε τη µεγαλύτερη εγκληµατικότητα παγκοσµίως. Γιατί θα θεωρούσαν, και σε µεγάλο βαθµό δικαίως, ότι η Αθήνα δεν µπορεί να συγκριθεί µε µια πόλη ξοφληµένη, που οι ιδιωτικοί στρατοί της κοκαΐνης τη διοικούσαν σε αγαστή συνεργασία µε διεφθαρµένους πολιτικούς. Η πραγµατικότητα, όµως, είναι τελείως διαφορετική γιατί αυτό που συµβαίνει τα τελευταία οκτώ χρόνια στο Μεντεγίν είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αστικά πειράµατα για την αναγέννηση µιας πόλης και των κατοίκων της.
Και η αλήθεια είναι ότι, εάν κάτι έχουµε να ζηλέψουµε, είναι η συντονισµένη προσπάθεια για την αντιµετώπιση της ακραίας εγκληµατικότητας και της κυριαρχίας των ναρκωτικών, µε βάση τις αρχές της βιώσιµης ανάπτυξης. Γιατί στο Μεντεγίν τα τελευταία 8 χρόνια κάνουν αυτό που στην Αθήνα θεωρείται ξεπερασµένο… Αντιµετωπίζουν τη βία και την εξάρτηση φτιάχνοντας χώρους πρασίνου, κοινοτικά κέντρα, υποδοµές για τον αθλητισµό, τον πολιτισµό και την ψυχαγωγία. Φτιάχνοντας σχολεία, βιβλιοθήκες και δηµόσιες συγκοινωνίες. Επενδύουν, δηλαδή, στον πολίτη και στην πόλη για να αντιµετωπίσουν τις συµµορίες, την εξαθλίωση και τον θάνατο όχι µε όρους κτηµαταγοράς, αλλά µε προοπτική και θεµελιώδεις παρεµβάσεις.