Οι Atenistas και οι Starxidistas

Της Βάλιας Μπαζού από το Ποντίκι

Οι Starxidistas δεν είναι απλώς μια ομάδα πολιτών, είναι φυλή ολόκληρη! Και αυτή είναι η μοναδική τους διαφορά από τους Atenistas.
Οι Starxidistas αυτοπροσδιορίζονται, επίσης, ως Αθηναίοι στην πράξη και πιστεύουν, επίσης, ότι η Αθήνα δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αφού υπάρχουν ακόμα πολλά για να αποτελειώσουν…
Το τελευταίο διάστημα είχα την ευκαιρία να δω στην πράξη και μάλιστα στο ίδιο ακριβώς σημείο «παρέμβασης» και τους Atenistas και τους Starxidistas και συγκεκριμένα στο δασάκι της Ευελπίδων λίγο μετά τα δικαστήρια, επί της οδού Πριγκιπονήσων.

Κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν από τους Atenistas βοήθεια και την Κυριακή 15 Απριλίου καθαρίστηκε ένα μεγάλο τμήμα του δάσους, κλαδεύτηκαν κάποια ξερά κλαδιά από τα πεύκα, βάφτηκαν κάπου 20 παγκάκια, οι κάδοι απορριμμάτων και μεγάλο τμήμα της περίφραξης.
Ήταν μια συμπαθητική ενέργεια που έδωσε ένα δείγμα του πώς θα μπορούσε να είναι το δασάκι αν οι χρήστες του το σέβονταν πραγματικά και εάν η Πολιτεία με την ευρεία έννοια του όρου το διεκδικούσε αντί να κρύβεται πίσω από τη γραφειοκρατία και τη σύγκρουση αρμοδιοτήτων…

Και μετά τη σκυτάλη πήραν οι Starxidistas… και για την ακρίβεια την Τετάρτη 30 Μαΐου όπου τέσσερις εκπρόσωποί τους μπήκαν με τσαμπουκά και πάρκαραν μέσα στο δασάκι!
Τι κι αν η περιοχή έχει 5 σταθμούς πάρκιγνκ σε απόσταση αναπνοής από τα δικαστήρια, οι Starxidistas ή Σταρχιδιστές είχαν κάνει την επιλογή τους…
Μήπως οι πολιτικά ορθές ενέργειες δεν είναι αρκετές; Λέω, μήπως…

Σκότωσαν και ακρωτηρίασαν αρκούδα

Η αρκούδα που ήταν 20 ετών και βάρους 200 κιλών εντοπίστηκε στην περιοχή Σκοπιά Φλώρινας.
Όπως αναφέρει ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ
αιτία θανάτωσης, είναι ο πυροβολισμός από κυνηγετικό όπλο στην κοιλιακή χώρα και το αριστερό πλευρό του ζώου. Μετά το θάνατό της, η αρκούδα υπέστη ακρωτηριασμό στα δύο μπροστινά άκρα, γεγονός που αποδεικνύει ότι το ζώο σκοτώθηκε από πρόθεση και τα δύο του πόδια αποτέλεσαν το τρόπαιο της αποκρουστικής πράξης.
Η περιβαλλοντική οργάνωση επισημαίνει ακόμα ότι επειδή η συγκεκριμένη περιοχή είναι έντονου γεωργοκτηνοτροφικού χαρακτήρα και υπήρξαν κατά το παρελθόν καταγγελίες για παρουσία και ζημιές από αρκούδα στο κτηνοτροφικό κεφάλαιο είναι περισσότερο από επείγον το ζήτημα των αποζημιώσεων αλλά και της επιδότησης γεωργών και κτηνοτρόφων για την εφαρμογή μέτρων προστασίας του γεωργοκτηνοτροφικού κεφαλαίου, όπως ηλεκτροφόρες περιφράξεις και ελληνικοί ποιμενικοί σκύλοι.

Διαστημικά ποδήλατα

Όπως αυτό της Audi που φλερτάρει με το να μπει δυναμικά στη νέα τάση της εποχής. Οι σχεδιαστές είχαν μεγάλα κέφια και οι δυνατότητες που προσφέρει αυτό το διαστημικό ποδήλατο είναι πολλές. Μπορείς να το κινείς σαν κλασικό μόνο με τα πετάλια. Εάν βρεθείς σε ανηφόρα σε βοηθάει ο ηλεκτρικός κινητήρας κι αν έχεις εξουθενωθεί το κάνεις αποκλειστικά ηλεκτροκινούμενο.

Στην υποβοηθούμενη λειτουργία μπορείς να πιάσεις μέχρι και 80 χιλιόμετρα την ώρα! Ενώ στην καθαρή ηλεκτροκινούμενη μέχρι 50 χιλιόμετρα την ώρα.
Ο ηλεκτρικός κινητήρας «βγάζει» 2,3 κιλοβάτ που λένε ότι είναι νέο ρεκόρ για τα ηλεκτρικά ποδήλατα.
Περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδώ
Τιμή δεν γράφει… φαντάζομαι γιατί…

Οι σταρχιδιστές κηπουροί του δήμου

Ώρα 9 το πρωί στα δικαστήρια της Ευελπίδων και διαπιστώνω ότι κάποιος ξύπνιος ελληναράς έχει παρκάρει πάνω στο γρασίδι μέσα στο παρκάκι. Για να φτάσει εκεί, όσοι γνωρίζουν την περιοχή, έχει διασχίσει όλο το πράσινο έχει πατήσει πάνω σε όλα τα παρτέρια.

Πλησιάζω και βλέπω δυο τύπους, δυο κηπουρούς του δήμου της Αθήνας να σκαλίζουν κάτι φυτά ή να θέλουν να φυτέψουν νέα… (από την τσαντίλα μου δεν πρόσεξα και καλά τι έκαναν).

Τους καλημερίζω και τους ρωτώ εάν ξέρουν πώς μπήκε μέσα το αυτοκίνητο… Και τί μου απαντούν οι σταρχιδιστές… ότι είναι δικό τους το αυτοκίνητο ότι εκείνοι το πάρκαραν!
Τους λέω είναι δυνατόν είστε και κηπουροί και παρκάρατε μέσα στο παρκάκι;;; Για να έχουμε κοντά τα εργαλεία μου απαντά ο ελληναράς και κηπουρός στο επάγγελμα!
Καλά τους λέω είναι δυνατόν… Άντε φύγε από δω μου λένε και άμα τελειώσουμε θα το πάρουμε…

Να τους χαιρόμαστε και εμείς και η Αθήνα και ο Καμίνης…

Από τον πύργο του Άιφελ στον πύργο του Φουζιμότο

Επιμέλεια: Mitsila από το Πράσινο Ποντίκι Μαΐου
Ο κρυφός πόθος κάθε αρχιτέκτονα και µηχανικού παγκοσµίως είναι να έχει κάποτε την ευκαιρία ώστε µέσω του έργου το όνοµά του να µείνει στην αιωνιότητα.
Όπως το 1889 που ο µηχανικός Γουστάβος Άιφελ κατασκεύασε τον οµώνυµο πύργο στο κέντρο του Παρισιού, δηµιουργώντας όχι µόνο το σήµα κατατεθέν της πόλης του Φωτός, αλλά και ένα από τα hot spot του πλανήτη.
Ύστερα από σχεδόν ενάµιση αιώνα, ένας Ιάπωνας αρχιτέκτονας φλερτάρει µε την παγκόσµια αναγνώριση µέσα από τη δηµιουργία του δικού του πύργου, που φιλοδοξεί να γίνει το σήµα κατατεθέν της Ταϊβάν και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγµατα της πράσινης αρχιτεκτονικής του µέλλοντος.

Η « Όαση» του µέλλοντος

Ο αρχιτέκτονας Σου Φουζιµότο κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισµό για τον ∆ιεθνή Πύργο της Ταϊβάν και τώρα αναµένει η πρότασή του να γίνει πράξη και παγκόσµιο αξιοθέατο.
Το όραµά του είναι άκρως φουτουριστικό και αναδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη φιλοσοφία του Ιάπωνα αρχιτέκτονα για το πρωτόγονο μέλλον, μια και η πρότασή του για την «Όαση του 21ου αιώνα» φιλοδοξεί να αποτελέσει το μοντέλο της πράσινης αρχιτεκτονικής για τις μελλοντικές γενιές.
Ο πύργος θα ξεπροβάλλει πάνω από την πόλη στο νότιο άκρο της πύλης του πάρκου Ταϊτσούνγκ που αποτελεί τμήμα του πρώην αεροδρομίου. Για τον Φουζιμότο η έμπνευση ήρθε από το δέντρο Μπάνιαν, που είναι σήμα κατατεθέν της Ταϊβάν. Και όπως λένε, το σχέδιό του, η «δομή» του πύργου αποτελεί μια ελεύθερη «μετάφραση» της αρχιτεκτονικής της φύσης, αφού το δέντρο Μπάνιαν είναι ιδιαίτερο, με τα κλαδιά του να κατεβαίνουν κάθετα και να μετατρέπονται με το πέρασμα των χρόνων σε κορμούς, δίνοντας μια μοναδική εικόνα.

Η αρχιτεκτονική πρόταση στηρίζεται σε δυο κυρίαρχα στοιχεία. Το μεγάλο δομικό πλαίσιο και την οροφή – κήπο. Το πλαίσιο, ο σκελετός του πύργου, δημιουργεί έναν σκιερό ημιυπαίθριο χώρο, ενώ η οροφή – κήπος σε ύψος300 μέτρωναντικατοπτρίζει τον πλούτο και την απαράμιλλη ομορφιά της φύσης που συναντάται στο εκπληκτικής ομορφιάς νησί Φορμόζα. Έτσι ο πύργος θα λειτουργεί ως σημείο συνάντησης και χώρος περιπάτου ενώ η οροφή του, η πράσινη ταράτσα του, θα είναι από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία για να θαυμάσει κανείς από ψηλά τη θέα και να πάρει μια πανοραμική γεύση της Ταϊβάν. Στον πύργο θα εφαρμοστούν τα πλέον σύγχρονα συστήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας καθώς και παθητικά συστήματα εξοικονόμησης ενέργειας, με προεξέχουσα την πράσινη ταράτσα.
Μέσω ειδικών συστημάτων θα γίνεται η συλλογή και επεξεργασία του βρόχινου νερού ενώ θα χρησιμοποιηθούν ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκές κυψέλες και υποδαπέδια συστήματα θέρμανσης. Ειδική μονάδα θα εξασφαλίζει τον φυσικό αερισμό του κτηρίου καθώς και φυσικούς υγραντήρες.
Το στοίχημα για τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα και την «Όασή» του είναι εάν θα μπορέσει να ενσαρκώσει το πνεύμα του 21ου αιώνα στην Ταϊβάν, όπως ο πύργος του Άιφελ σηματοδότησε τον 20ό αιώνα στο Παρίσι, και όχι μόνο.

Τι είναι οι αφίσες με τον μασκοφόρο και την κρανοφόρο;

Κόβοντας βόλτες εντόπισα αυτές τις δυο αφίσες. Στην πρώτη ένας άνδρας με αντιασφυξιογόνο μάσκα κάθεται σε ένα πεζούλι κήπου και κρατάει στα χέρια του μια κανάτα με νερό.

Στη δεύτερη μια γυναίκα με κράνος βρίσκεται μπροστά από μια πολυκατοικία και κρατάει ένα φαράσι και μια σκούπα.
Δεν ξέρω τι είναι. Μήπως μια νέα κίνηση πολιτών, ίσως, της γειτονιάς που θέλει να καθαρίσει, να σκουπίσει τη βρωμιά, που θέλει να φροντίσει όση βλάστηση έχει απομείνει;
Προς τι, όμως, η μάσκα και το κράνος; Για να προσελκύσει περισσότερο την προσοχή; Για να δηλώσει τη δύναμη της «ανωνυμίας»; Ή απλώς για πλάκα, όλα.
Αν ξέρει κανείς κάτι παραπάνω ας βοηθήσει.

Περιβαλλοντική δράση με κακοφωνίξ και πίτσες!

Το δασάκι της Ευελπίδων επέλεξε ένα ΙΕΚ για να εκπληρώσει το περιβαλλοντικό του καθήκον… Μαζεύτηκαν οι σπουδαστές το καθάρισαν και στη συνέχεια φύτεψαν και λουλουδάκια μπροστά στο χώρο των δικαστηρίων.
Όλα ωραία και καλά… Μόνο που οι διοργανωτές πάρκαραν εντός του δάσους(!), είχαν τέρμα (άθλια) μουσική σπάζοντας τα νεύρα της Μπέμπας, της Νταίζης, του Μαυρούλη και της Τούλας (των ενοίκων του δάσους), ενοχλώντας απροκάλυπτα τα κοτσύφια και τις καρακάξες.
Και η πράσινη δράση ολοκληρώθηκε πανηγυρικά με πίτσες! Για να επιβεβαιωθεί το αντιφατικό και κιτς του (κάθε) πράγματος.

Τηλεφωνικοί θάλαμοι –βιβλιοθήκες

Από το Πράσινο Ποντίκι Μαΐου
Η αλήθεια είναι ότι οι δηµόσιοι τηλεφωνικοί θάλαµοι, ακόµα κι όταν ήταν απόλυτα χρήσιµοι, ήταν ο πρώτος στόχος διαφόρων βανδάλων που ξεσπούσαν επάνω τους. Και η αλήθεια είναι ότι στη χώρα µας, όπως και παντού, ακόµα και όταν τα κινητά τηλέφωνα ήταν εφαρµογή επιστηµονικής φαντασίας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις δηµόσιο τηλέφωνο σε λειτουργία.
Η ραγδαία ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας κατέστησε, όµως, τους τηλεφωνικούς θαλάµους παντελώς άχρηστους. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να βρίσκονται σε καίρια σηµεία σε όλες τις πόλεις και σε πολλές περιπτώσεις αποτελούν εστία µόλυνσης.
Στη Βρετανία, το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη, όµως, αποφάσισαν να δώσουν νέα ζωή στους παροπλισµένους τηλεφωνικούς θαλάµους, προσπαθώντας να κινητοποιήσουν πολίτες και καλλιτέχνες.

Η πρώτη προσπάθεια έγινε στη Βρετανία από τον βρετανικό οργανισµό τηλεπικοινωνιών, που σκέφθηκε ότι θα ήταν κρίµα να οδηγηθούν στα σκουπίδια οι εµβληµατικοί κόκκινοι τηλεφωνικοί θάλαµοι, τη στιγµή µάλιστα που το κόστος τους ήταν πάνω από 700 λίρες. Έτσι αποφάσισαν να κάνουν διαγωνισµό ιδεών µε αντικείµενο τη µετάλλαξη των τηλεφωνικών θαλάµων. Στη συνέχεια «έτρεξαν» το πρόγραµµα «Υιοθετήστε έναν τηλεφωνικό θάλαµο» µε το συµβολικό ποσό της 1 λίρας.
Το αποτέλεσµα ήταν εξαιρετικό αφού οι τηλεφωνικοί θάλαµοι άρχισαν να µετατρέπονται σε χαριστικές βιβλιοθήκες αλλά και σε µίνι γκαλερί για εκθέσεις έργων τέχνης και φωτογραφιών.
Την ιδέα των Βρετανών υιοθέτησε το Λος Άντζελες, που άρχισε να µετατρέπει τους χαλασµένους δηµόσιους τηλεφωνικούς θαλάµους σε µικρές βιβλιοθήκες, ενώ αµέσως µετά ακολούθησε και η Νέα Υόρκη. Στις δυο αµερικανικές µεγαλουπόλεις, η πρωτοβουλία δεν ανήκει στις αρχές, αλλά στους πολίτες, που άρχισαν τη µετατροπή µε τις δικές του δυνάµεις. Στη Νέα Υόρκη, η πρόταση είναι πιο «επαγγελµατική» αφού ο αρχιτέκτονας John Locke έκανε ένα σχέδιο για την εύκολη και καλαίσθητη µετατροπή των πάνω από 13.500 τηλεφωνικών θαλάµων που υπάρχουν στο Μεγάλο Μήλο.

Η νέα «ζωή» των τηλεφωνικών θαλάµων δεν είναι βέβαια χωρίς προβλήµατα, αφού οι βάνδαλοι πάντα καραδοκούν. Και βέβαια το πιο συχνό φαινόµενο είναι ότι τα βιβλία εξαφανίζονται αφού ελάχιστοι ακολουθούν τους άγραφους κανόνες µιας δηµόσιας – ανοικτής βιβλιοθήκης που µπορεί να λειτουργήσει µόνο µε σεβασµό προς την κοινότητα.
Αλλά, πάλι, µικρό το κακό. Ακόµα και όταν ένα βιβλίο που έχει χαριστεί στην κοινότητα, κλαπεί, σίγουρα κάποιος θα το διαβάσει, σίγουρα σε κάποιου τη βιβλιοθήκη θα µπει, οπότε ο στόχος έχει επιτευχθεί

Τα ενσταντανέ μιας πλαστής ευημερίας

Eπιμέλεια: Mitsila από το Πράσινο Ποντίκι Μαΐου
Η επιλογή του εξαιρετικού φωτογράφου Klaus Pichler μπορεί με την πρώτη «ανάγνωση» να χαρακτηριστεί, τουλάχιστον, εκκεντρική, αφού δεν είναι ούτε συνηθισμένο ούτε ό,τι καλύτερο να αποτυπώνονται με καλλιτεχνικά «κλικ» τρόφιμα που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης.
Η δεύτερη «ανάγνωση» είναι τελείως διαφορετική, αφού ο Τσέχος καλλιτέχνης, με τη σοκαριστική και εναλλακτική ματιά του, θέτει άμεσα και δυναμικά ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του πλανήτη, αυτό της αλόγιστης σπατάλης τροφίμων που αγοράζονται μόνο και μόνο για να οδηγηθούν στις χωματερές…

Ο Klaus Pichler εμπνεύστηκε τη νέα του καλλιτεχνική πρόταση, που έχει τον γενικό τίτλο «Το 1/3», μετά τη μελέτη που παρουσιάστηκε το 2011 από τον ΟΗΕ και αποκαλύπτει ότι το 1/3 των τροφίμων που αγοράζονται παγκοσμίως στις αναπτυγμένες χώρες δεν καταναλώνεται, αλλά οδεύει άθικτο στους σκουπιδοτενεκέδες.

Παράλληλα, άλλες έρευνες αποκαλύπτουν ότι στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη αντιστοιχούν δέκα φορές περισσότερες ποσότητες τροφίμων ανά άτομο από ό,τι στην Yποσαχάρια Αφρική ή τη Νοτιοανατολική Ασία, χωρίς όλες αυτές οι ποσότητες να καταναλώνονται. Ο Τσέχος καλλιτέχνης επέλεξε να φωτογραφίσει τρόφιμα όπως καρπούζια, τυρί, μήλα, κοτόπουλα, αβγά σε στάδιο αποσύνθεσης, ενώ παράλληλα κάθε φωτογραφία συνοδεύεται από ενημερωτική λεζάντα, στην οποία αναγράφονται η ποσότητα του νερού που έχει καταναλωθεί για την παραγωγή του προϊόντος, το συνολικό ενεργειακό του αποτύπωμα, η χιλιομετρική απόσταση που έχει διανυθεί για τα φτάσει στο μαγαζί της γειτονιάς καθώς και η τιμή πώλησής του. Με αυτό τον πρωτότυπο τρόπο, ο Klaus Pichler προσπαθεί να ενημερώσει τους πολίτες για το πόσο πραγματικά κοστίζει ένα τρόφιμο που πετούν άθικτο στα σκουπίδια και για το πόσοι πολύτιμοι πόροι έχουν καταναλωθεί μόνο και μόνο για να οδηγηθεί στη χωματερή.

Όπως επισημαίνει ο καλλιτέχνης, οι σοκαριστικές φωτογραφίες και οι λεζάντες που τις συνοδεύουν αποτελούν, ίσως, τον καλύτερο τρόπο για να ξανασκεφθούν οι κάτοικοι των αναπτυγμένων χωρών την καταναλωτική τους συμπεριφορά και ν’ αλλάξουν άμεσα τα καταναλωτικά αντανακλαστικά τους.

Η μουσική των σκουπιδιών

Από το Πράσινο Ποντίκι Μαΐου

Πριν από δέκα χρόνια ο µαέστρος Luis Szaran, στη µακρινή Παραγουάη, σκέφτηκε ότι «ένας νέος που παίζει Μότσαρτ το πρωί είναι δύσκολο να σπάσει µια βιτρίνα το βράδυ»… Και κάπως έτσι προσπάθησε να δώσει µια διέξοδο στα νέα παιδιά που ζουν κάτω από άθλιες οικονοµικές συνθήκες και δεν έχουν καµιά δυνατότητα όχι µόνο να ασχοληθούν, αλλά ούτε καν να σκεφτούν ότι η τέχνη, η µουσική είναι το «κλειδί» για την απελευθέρωσή τους από την ανέχεια.
Ο µαέστρος προχώρησε στη δηµιουργία του οργανισµού «Ήχοι της Γης» και ξεκίνησε το πρώτο εργαστήριο κατασκευής οργάνων και την πρώτη µουσική σχολή στις φτωχές περιοχές της Παραγουάης.
Άχρηστα και παλιά αντικείµενα, όπως καπάκια, κατσαρόλες, κουτάλες, κουτιά αναψυκτικών και βέβαια ξύλα, αποτέλεσαν τη µαγιά για την κατασκευή των µουσικών οργάνων.

Οι νέοι µέσα από την ιδιότυπη ανακύκλωση µεταµόρφωσαν τα άχρηστα αντικείµενα σε κιθάρες και βιολιά αλλά και σε πρωτότυπα όργανα που δεν χρησιµοποιούνταν πουθενά στον κόσµο. Όπως οι ίδιοι οι νέοι µουσικοί λένε, αν και η αγάπη µας για τη µουσική ήταν µεγάλη, η οικονοµική µας κατάσταση δεν µας επέτρεπε να έχουµε όργανα, οπότε φτιάξαµε τα δικά µας από άχρηστα υλικά µε σχεδόν µηδενικό κόστος. Με την υποστήριξη του ιδρύµατος AVINA η πρωτοβουλία του Luis Szara΄ n επεκτάθηκε σε 18 πόλεις και σήµερα, δέκα χρόνια µετά, µε τη βοήθεια πάνω από εκατό ινστιτούτων από όλο τον κόσµο, το πρόγραµµα έχει επεκταθεί σε 180 πόλεις και συµµετέχουν περισσότερα από 3.000 παιδιά. Το 2005, ο Luis Szara΄ n βραβεύθηκε µε το βραβείο Skoll για την κοινωνική επιχειρηµατικότητα και συνεργασία από το οµώνυµο ίδρυµα της Καλιφόρνιας, γεγονός που του επέτρεψε να επεκτείνει τις δραστηριότητες του προγράµµατός του σε ακόµα περισσότερες περιοχές και εκτός Παραγουάης.
Η «ανακυκλωµένη» ορχήστρα έχει περάσει τα σύνορα της Παραγουάης µε συναυλίες σε περισσότερες από 80 πόλεις.