Ο «Μπάμπης» των δασών

Μια ιστορία για την πρασινοσκουφίτσα, τους «νονούς» της χαλεπίου πεύκης και την χαμένη τιμή του δάσους

Πριν από λίγες ημέρες στην πολιτική ζωή του τόπου εισήχθη ένας νέος όρος ο… «Μπάμπης»!

Όπου «Μπάμπης» ονομάζεται, πλέον, ο οικείος λωποδύτης, καταφερτζής, που δουλεύει για τα «ανώτερα» και «ανώτατα» κλιμάκια η βρίσκεται στα «ανώτερα» ή «ανώτατα» κλιμάκια. Που κάνει τη βρώμικη δουλειά και παραμένει «καθαρός» και ανέγγιχτος.

Ο «Μπάμπης» δεν έχει πρόσωπο, είναι θεσμός και μάλιστα απόλυτα ισχυρός. Τόσο που ακόμα και το Σύνταγμα φαντάζει μπροστά του κουρελόχαρτο.

Ποια είναι, όμως, η σχέση του «Μπάμπη» με τα δάση;

Τους τελευταίους μήνες παίζεται υπογείως και τεχνηέντως ένα σκληρό πόκερ πάνω στην καταπράσινη «τσόχα» των δασών. «Ειδικοί» και παρατρεχάμενοι, ενδεδυμένοι με τον μανδύα της «αθώας περιστεράς» και με κρυμμένους άσους στο μανίκι, δίνουν τα ρέστα τους με την υποψία και μόνον ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στην καλοστημένη εδώ και δεκαετίες επιχείρηση «ΔΑΣΗ Α.Ε».

Η επιχείρηση λειτουργεί με «λευκά κολάρα», στο φως της μέρας, αλλά αποκλειστικά με όρους «νύχτας». Υπάρχει οργανωμένη προστασία, χτυπήματα μόνον κάτω από τη μέση, εκβιασμοί άμεσοι και έμμεσοι και ένα «μαύρο» πακέτο δισεκατομμυρίων ευρώ που πρέπει πάση θυσία να μείνει ζωντανό στη σκηνή.

FΜL ή όλα στη θάλασσα

Δυο εικόνες ήταν αρκετές για να διώξουν τον χειμώνα και να μου θυμίσουν την καρμική σχέση με έχουμε ως λαός και ως έθνος με τη θάλασσα.
Η πρώτη εικόνα είναι από το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής. Το κλειστού τύπου ταχύπλοο ήταν γεμάτο αγουροξυπνημένα χαμόγελα. Η θάλασσα λάδι και οι εθισμένοι στην νικοτίνη, λίγο νευρικοί μόλις συμπληρώθηκε μια ώρα ταξιδιού. Όμως, το πρώτο λιμάνι, το λιμάνι της Ύδρας μας έκλεινε το μάτι… και στη ζούλα, θα κάναμε το πρώτο τσιγάρο. Βγήκα μαζί με άλλους τέσσερις «συμμορίτες» που δεν πτοήθηκαν από τις εντολές του πληρώματος. Χαρούμενοι άνθρωποι που υπηρετούσαν τον εθισμό τους με θέα το απέραντο γαλάζιο και λοξές ματιές στο θεατρικό σκηνικό της Ύδρας.. Και ξαφνικά είδα τον πρώτο και μετά τον δεύτερο να πετάνε το τσιγάρο στη θάλασσα. Και έμεινα μαλάκας! Και λέω… «μην το πετάτε στη θάλασσα». Και μου απαντάνε «πού να το πετάξουμε;». Και λέω «στο πλοίο». Και μου απαντούν «μα στο πλοίο απαγορεύεται»… Και λέω «στο πλοίο απαγορεύεται το κάπνισμα, όχι να πετάς σκουπίδια»… Έσβησα το τσιγάρο μου, το μάζεψα και το πέταξα στο καλάθι της τουαλέτας, ενώ σκεφτόμουν μήπως εγώ έχω γίνει περίεργη…
Η δεύτερα εικόνα είναι από το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου. Καθισμένη στην ιδανική ψαροταβέρνα, πάνω στο κύμα με τον ήλιο απέναντί μου. Παιδάκια παίζουν. Πετούν επί ώρες πέτρες στη θάλασσα. Και ξαφνικά ένα πηγαίνει τρέχοντας στον μπαμπά του που κάθεται στα πίσω τραπέζια και κάτι του λέει. Επιστρέφουν μαζί στην παραλία. Το παιδάκι κατεβάζει το παντελόνι του και κατουράει στη θάλασσα ενώ ο μπαμπάς του το βγάζει φωτογραφίες. Και έμεινα μαλάκας!
Υ.Γ
FML= Fuck My Life